HET VERHAAL VAN MIJNHEER VELLEKIP (tekst knutselworkshop 2022) 

HET VERHAAL VAN MIJNHEER VELLEKIP (tekst knutselworkshop 2022) Mijnheer Vellekip woont in een fijn huis aan de rand van een dorp. Hij is erg gelukkig. Maar op een dag komt er een VRESELIJKE SNOWNADO. Het hele dorp is voorgoed onder een dikke laag sneeuw verdwenen. Arme mijnheer Vellekip en buren, hoe zal het verder gaan? 

Foto's onder Knutseleritus Kartonnus.


DE SCHUUR VAN OME JAN - retrospectief (tekst tentoonstelling) 

DE SCHUUR VAN OME JAN - retrospectief (tekst tentoonstelling) Antwerpen, juni 2021

Toen ik klein was had ik een fascinatie voor de hooischuur van mijn oom. Deze was zwart en in mijn ogen immens groot en hoog en mysterieus en bijna onzichtbaar in het donker. Een kinderfantasie groeide later uit tot een fotografie thema. Sinds ik startte met foto’s maken – in 1998 - ben ik altijd aangetrokken geweest door façades of delen ervan en probeerde ik hun raadselachtigheid vast te leggen in stillevens van lijnen.

Later kwamen hier interieurs bij. Stukken oud behang, wat een schat! In een oude badkamer of afbraakwerf tegengekomen, uit een container gevist. Een stukje muurbedekking bestaande uit drie lagen behang. Hoeveel jaar zou dan zijn? Wat heeft het gehoord? Wat heeft het gezien? Wat heeft het beleefd? 

Het oudste laagje, onverwacht vrijgekomen. 

Vorig jaar gebeurde er iets waardoor ik teruggeworpen werd in de herinneringen van mijn jeugd. Ik had nood om die souvenirs dichtbij me te hebben en daarom heb ik ze mee opgenomen in deze tentoonstelling. Deze hele selectie bestaat uiteindelijk uit souvenirs: van vakanties, van sleutelmomenten, van struintochten door Antwerpen. 

 Deze gebeurtenis maakte verder dat bepaalde zaken een andere betekenis voor me kregen. Zo ook een deel van deze foto’s. Waar vroeger verbeelding de boventoon voerde, roepen tralies en dichte vensters nu eerder een gevoel van herkenning op. Ontdek ook de piepkleine gaatjes, waardoor frisse zeewind naar binnen stroomt. 

SCHATTEN (tekst tentoonstelling) 

SCHATTEN (tekst tentoonstelling) Antwerpen, 16 juni, 2016

Ik leerde tante Ciska pas een beetje kennen toen ze al bijna honderd jaar oud was. Wanneer ik haar opzocht met mijn moeder, zat ze in haar eentje op haar grote kamer, haar schatten voor zich op tafel uitgestald. Een klein doosje met hoedenpinnen en haar schoolschriften, volgeschreven met kookinstructies, allemaal in dat onberispelijke handschrift.

I besloot dat, wanneer ik oud zou zijn en de dagen lang, dat ik ook schatten zou hebben om op mijn leven terug te kijken. Voor mij zijn die schatten mijn foto's en de kleine dingen die ik tijdens mijn avonturen gevonden heb. Spullen die herinneringen oproepen van momenten, variërend van rond plassen kruipen bij zonsopgang tot meer de serieuze, zoals realiseren dat met de verkoop van ons huis, we ook onze groene haven zouden kwijt raken.

Maar van alle souvenirs hebben mijn foto's een speciale plek. Ze zijn geworteld in de sterke emoties die ik voelde op het moment dat ik de ontsluiter indrukte. Of het nu melancholie, vreugde of  ontzag was, ze geven het moment aan waarop mijn ziel begon te dwalen. En als ik ze weer bekijk, zie ik nog steeds andere universums, bangelijke of troostende, achter de weerspiegelingen of landschappen die me inspireerden.


BUITEN SLAPEN 

BUITEN SLAPEN Tape op de kieren, scheurt heerlijk. Mosgroen veld, met boom en struik, alles kan, nieuw begin. Korrelig wordt egaal, dikke plak. Vochtigheid trekt op van de aarde, de geur, de geur. Plastic zweeft bijna boven het tapijt. Voorzichtig. Grote meid. Wild vuur wil uitslaan, alles omarmen. In de tuin een stempel, cirkel van sterren. Vochtige aarde weg, nee toch niet. Delicaat nieuw evenwicht, de geur, de geur. Ongeduldig om mijn bed onder die boom te duwen. Buiten slapen.

MAMA LEEUW  

MAMA LEEUW  12 september 2015


Ik wil je voetje in mijn mond steken

De crème uit je okseltje likken

Je fluwelen ruggetje voelen onder mijn hand

Met mijn schrift op schoot blijven de woorden weg                    

Wanneer ik je zie                                                                                   

Met je trillend lijfje diep in slaap                                                     

En de gouden piekjes in je nek 

DE SCHUUR VAN OME JAN 

DE SCHUUR VAN OME JAN De vaal-zwarte schuur, bijna één met de zwartblauwe nacht. De geur van prikkend hooi, hoog opgestapeld als een trap. Mijn vingers spelen met het strotouw. Iemand zegt: “er zitten muizen”. Er is slechts spaarzaam licht. Hoge sprieten gras kriebelen aan mijn blote benen. Over het hekje, onder de geel-beschenen bladeren door, over de grind. De deurgrendel schiet omhoog en ik sta binnen in een warme lege stal. Het holle geluid in het gangetje, ik hoor al praten en lachen, de keukendeur gaat open en een zee van licht straalt me tegemoet.

Send e-mail



* Input required
Website by Folibee